Korte werkweek en weer een lang weekend!

Heri ya Mwaka Mpia!! Gelukkig Nieuwjaar! Weer een lange blog geschreven hoor!

Met een korte week voor de boeg gingen we woensdagochtend weer naar de overdracht. Toen we aankwamen zaten er maar een paar mensen, gewoonlijk zit het half vol met studenten, maar de Tanzaniaanse medische studenten hebben twee weken vrij met kerst en oud en nieuw blijkbaar. Helaas wij niet, maar goed zo lang zijn we hier ook eigenlijk niet en we zijn net op onze eigen mini vakantie geweest! We moesten deze ochtend uitzonderlijk lang wachten op de mensen van de nachtdienst die over zouden dragen. Uiteindelijk kwam er helemaal niemand, maar de pastoor die in onze eerste week op sabbatical was vertrokken richting India was weer terug en die was erg gretig ons aan het vertellen wat hij allemaal gezien en ervaren had. Was op zich wel grappig, maar het waren allemaal standaard dingen zoals dat ze diabetes en hoge bloeddruk behandelden met een dieet in plaats van medicijnen, maar ook dat ze aparte ziekenhuizen hadden voor iedere ziekte. Daarnaast ging het van de hak op de tak over allemaal andere dingen, zoals een bovengrondse metro vanwege preservatie van oude gebouwen, dat ze niet mee deden aan de mode met de ‘normale’ kleren maar hun eigen pad trokken en dat ze voor alle beroepen mensen in opleiding hadden om ze te vervangen zodra ze stopten met werken. Het was echt een pastoor en was eindeloos aan het vertellen en allemaal alsof het heel vernieuwend was, en dat terwijl ik eigenlijk met de NICU dokter mee wilde lopen deze dag. Dus toen ik zag dat die weg wilde lopen omdat er toch weinig meer ging gebeuren, liep ik even weg om te vragen hoe laat ze zou beginnen met de ronde. Toen onderbrak de pastoor zelfs zijn verhaal tot ik weer terug was. Toen we uiteindelijk verlost waren van de eindeloze verhalen, moesten ik nog opschieten om op tijd te kunnen ontbijten en op de NICU te kunnen zijn op de afgesproken tijd.

De NICU dokter, Dr. Caroline, was zowaar op de afgesproken tijd op de NICU. We begonnen met alle baby’s ‘nakijken’. Dit hield in dat de moeder met de baby naar de tafel moest komen waar wij zaten en dat de baby op tafel werd gelegd, de doeken werden er af gehaald, ze kijkt er naar en de doeken mogen er weer omheen. Ik deed dan voor mezelf nog maar even grijpreflexen en hartje luisteren, maar deze kinderen krijgen hier nooit een hele check-up als daar niet een aanleiding voor is. In tegenstelling tot in Nederland waar alle baby’s in het ziekenhuis gelijk na de geboorte helemaal nagekeken worden, wat overigens heel leuk is om te doen! Wat ze hier wel moeten doen is laten zien dat de baby drinkt aan de borst, dus die borst wordt uit de jurk getild (ze dragen toch geen bh’s hier) en in de mond van de baby geduwd. Ook als ze hier moeten ‘kolfen’, dan drukken ze de melk met de hand uit de borst en knijpen ze in de tepel en spuiten de melk in een cupje en geven ze dat aan de baby.

Nadat we alle baby’s die niet in een couveuse lagen, naar ons toe hadden laten komen, gingen we naar de vier baby’s in de houten couveuse kijken. Er lagen drie kindjes aan de flow met zuurstof in de couveuses, waaronder één tweeling. Die gingen gelukkig wel goed. Marie-Jose, de Nederlandse Non en baas van het ziekenhuis, was ondertussen ook even binnen komen waaien. Waarmee naar de andere couveuse gingen kijken waar een kind met een anencefalie lag, wat wil zeggen dat hij geen hersenen heeft en dus ook de halve schedel weg is. Normaal is dit niet met het leven verenigbaar en in Nederland zie je dit op prenatale echo’s en kun je de zwangerschap afbreken, maar hier doen ze die echo’s eigenlijk nooit dus je ziet dit pas bij de geboorte. Dit kind had blijkbaar nog wel een intacte hersenstam, want hij kon zelfstandig ademen, had een hartslag en kon blijkbaar ook nog slikken en zo zelfs wat drinken. Ik was wel gechoqueerd toen ik het kind zag. Het was een helemaal gaaf kindje vanaf zijn neus naar beneden, behalve dat zijn hele schedel niet bestond. Zijn ogen puilden helemaal uit en waren rood door lopen, daarboven zag je nog een soort hersenkwab uitsteken en verder liep zijn hoofd niet normaal door maar liep gelijk plat naar achter. De huid was wel gesloten achter op het hoofd, maar waar de hersenen zouden moeten zitten zat niet eens hoofd. Ik had nog nooit zoiets gezien en ik vond het zo sneu. Dit kindje leeft ondertussen (op moment van schrijven) al zeven dagen. Ze vertelden dat ze eerder zo’n kindje hadden en die heeft uiteindelijk een maand geleefd. Dit is een missie ziekenhuis dus ze doen waarschijnlijk niet aan afbreken van een leven, maar je weet gewoon dat dit kind geen kans heeft en ondertussen geef je het wel melk en laat je het leven. Dit voelt voorbij een beetje dubbel.

Daarnaast lag er op de NICU nog een weesje van zeven maanden die er uit zag alsof hij 3 weken oud was en nog nooit te eten had gekregen. Zijn ogen waren helemaal wit en hij kon alleen licht en donker zien, meest waarschijnlijk door vitamine A gebrek. Zo sneu, hij was naar de politie gebracht door de buren en de politie heeft hem naar het ziekenhuis gebracht. Zijn familie is nergens te bekennen.

Ook lag er nog een kindje, wel met familie gelukkig, maar geen moeder meer. Zijn moeder was in het weekend gestorven na de bevalling. Ze had een keizersnede gehad en bij het dichtmaken was er waarschijnlijk nog een bloedvat aan het bloeden en dat is over het hoofd gezien, want de dag erna ging ze in hypovolemische shock en is ze intern dood gebloed. De oma en vader waren heel even op de NICU om naar het kind te kijken, maar ze komen pas terug na de begrafenis om het kind op te halen. Bizar. Dit zou in Nederland nooit zo kunnen gebeuren. Het is te hopen dat het kind het overleefd, want kunstvoeding is hier heel duur en moeilijk te krijgen en de moeder is er niet meer om borstvoeding te geven. Tevens komt de opvoeding dan bij de rest van de familie en hier is het normaal dat de moeder voor het gezin zorgt. Het is te hopen dat de familie dit op wil pakken en voor het kind wil gaan zorgen, anders eindigt het misschien net zoals de wees in het bedje ernaast.

Ondertussen naast het leuke weekend enzo, is Eliza al bijna een week ontzettend aan het hoesten, maar dan ook echt dat je denkt waar komt deze hoest vandaan, heb je tuberculose ofzo? Ze was in Kigoma al begonnen met antibiotica maar het leek niet echt iets te doen, dus op deze eerste werkdag na het lange weekend heeft ze maar een thorax foto laten maken in het ziekenhuis. In doktersoutfit naar binnen, hoefde ze niet eens te betalen, heel chill. Op de foto niet echt een infiltraat, wel klein beetje sluiering. Misschien toch viraal. Gelukkig werd het in de dagen daarna beter..

Op donderdag zaten we weer keurig bij de overdracht natuurlijk, een dagje zonder Eliza die aan bijkomen was van de hele nacht haar longen uit haar lijf hoesten. Tot dat het halverwege onwijs hard begon te stortregenen. Zo hard dat we niet eens de overdracht meer konden volgen, dus zaten we een kwartier te luisteren zonder iets te horen, tot ze klaar waren. Toen moesten we eigenlijk terug, maar het regende nog steeds zo erg dat we nog maar eventjes hadden gewacht, maar uiteindelijk moesten we toch een keer ontbijten. Dus toen we gingen lag er een enorme plas water voor de poort waar we door moesten, zo erg dat zelfs de guard die hem open moet doen er naar keek en een kreetje slaakte van de hoeveelheid water. Het viel gelukkig mee en we konden op onze klompen er heel voorzichtig doorheen lopen zonder natte sokken te krijgen.

Na het ontbijt ging ik nog een laatste dagje op de kinderafdeling mee. Het was een redelijk normale dag, we deden de ward rounds in de ochtend terwijl er een andere dokter hielp dat was fijn. Ook moesten we weer de brandwond doen van Salome, het negen jarige meisje met brandwond op bijna haar hele been.

Dus wij alles weer klaar zetten vlakbij de OK, maar toen we daar waren moesten we even wachten op iemand die de sleutel had van de kamer met de voorraden. Dus wij stonden daar even in de gang, waar twee OK’s bezig waren. Daar zit geen deur voor en iedereen loopt er door heen dus we konden goed zien wat ze aan het doen waren. In de ene OK was iemand gewoon onderzijl en werd er een buikoperatie uitgevoerd, maar in de andere OK was er iemand hard aan het gillen regelmatig. Toen ik wat beter keek zag ik dat ze een buikoperatie aan het doen waren terwijl de vrouw gewoon nog wakker was. Ze waren dus letterlijk met lokale verdoving in een buik aan het opereren en die vrouw was duidelijk nog heel erg pijnlijk, ik sloeg echt bijna stijl achterover. Ik dacht zijn ze dit nou echt aan het doen?! Gaat het zo ver? Nou wel dus. Ik kon het echt niet aan zien. Na een kwartier kwam de anesthesist van de andere OK toch maar een beetje extra ketamine (paardenmiddel overigens) geven om haar toch beetje onderzijl te krijgen. Gelukkig maar.

Verder hebben we wond gedaan en was het toen al laat dus zijn we terug gegaan om te lunchen. ’s Middags nog wat taakjes gedaan en toen konden we voorbereidingen gaan treffen voor de avond nadat we wat kinderen en moeders hadden verteld dat we ’s avonds film gingen kijken, in het Swahili natuurlijk. Dat hadden we eerst aan een nurse gevraagd en geoefend hoe we het moesten zeggen om vervolgens alle wards af te gaan.

We hadden bedacht dat we een filmavond voor alle opgenomen kinderen gingen houden, met de film Dombo (de vliegende olifant). Dus we hadden de dag ervoor al de beamer op gehaald bij de man van de ICT, die heel makkelijk was en zei dat we hem zo lang mochten houden als we hem wilden gebruiken. Daarnaast hadden we thuis een verlengsnoer gevonden, die met enig beleid het deed als je precies de stekker op een juiste manier en in deed, heel praktisch maar hij deed het tenminste. Gewapend met een laken, tape, verlengsnoer, onze boxen uit het huis en de laptop met de film erop gingen we richting de kinderafdeling. Ons plan was de film te laten zien als het net donker was, zodat alle kinderen nog op tijd naar bed konden daarna. Terwijl we alles aan het opzetten waren, kwamen er al nieuwsgierige mensen en kinderen kijken.  

We hadden alle stoeltjes die we konden vinden naar buiten gesleept, de stekker ging via het verlengsnoer door het raam, het doek hing met tape aan de buitenmuur waar al een zebra op stond maar die gelukkig niet erg door scheen. Alle boxen/beamer/laptop dingen stonden op een karretje zodat iedereen het goed kon zien en horen. Ondertussen was iedereen al gaan zitten en probeerden we iedereen buiten te krijgen, inclusief een kind met een quadriplegie door haar in een rolstoel te zetten en een jongen met een femurfractuur die niet kon lopen door die op een brancard buiten te zetten. Zelfs alle moeders met de allerkleinsten kwamen erbij zitten. Waarbij er twee kindjes heel schattig zaten te kijken en naar de film toe te kruipen en geluidjes zaten te maken. We hadden ook wat popcornzakken gehaald op uit te delen, wat iedereen heel lekker vond.

Tijdens de film liepen er wel af en toe mensen weg en kwamen ze weer terug, onduidelijk waarom mis om te eten ofzo, maar volgens mij vonden alle kinderen en moeders de film wel leuk. Aan het einde toen het af was, wilden alle moeders nog meer kijken. Maar helaas, we hebben alles opgeruimd en zijn weer naar huis gegaan. Het was ook bedtijd voor alle kindjes en ons.

De laatste dag voor het weekend gingen Eliza en ik voor het eerst naar Labour, de verloskunde. ’s Ochtends had Eliza eerst een presentatie voor bereid aan de hand van twee diensten die ze eerder had gedaan op de Labour, met alle handige dingen om te weten bij de verloskunde.

Toen we aankwamen op de Labour ward gingen we ons voorstellen en hebben we op het grote bord geschreven: Student Dr. Uholanzi: Emmy en Eliza. Heel handig want sindsdien weet iedereen wie we zijn. Verder moet je je voorstellen dat het een grote ruimte is, met in het midden een aanrecht aan beide kanten van een half hoog muurtje met verder aan iedere kant drie soort van bedden, wat meer neer komt op een soort stretcher met op ongeveer één derde van de lengte een gat erin. Daarop ligt dan een vuilniszak die de vrouwen zelf mee moeten nemen en daarop een kitenge die ze ook zelf meenemen. Naast het bed staat een kastje waar in of op ze nog een tas met persoonlijke spullen kunnen zetten en meestal staat er nog een grote bak met vuile kitenge onder de bank waar ze soms ook in plassen. De bedden staan ongeveer een tot twee meter uit elkaar en  meestal hangen er gordijntjes tussen, maar niet altijd. Verder lopen er flink wat kakkerlakken rond.

Nadat we hadden gekeken wat voor soort mensen er lagen, besloten we een primi gravida te helpen die het moeilijk had met haar weeën en het persen. Nadat we snel twee woorden hadden geleerd in het swahili: Sukuma(pers), endelea (doorgaan), konden we dat wel aan. Iedere keer als ze een wee had riepen we: ‘Sukuma, Sukuma, Endelea, Endelea!’ Wat goed hielp moet ik zeggen. We waren geduldig met haar bij iedere wee aan het persen toen de dokter van de afdeling een kijkje kwam nemen, Dr. David. Die zag de vrouw en besloot (denken wij) dat hij wilde dat dit nog zou gebeuren voor de lunch en dat er wat vaart achter moest. Hij pakte een kiwi (soort vacuümpomp) zette die op het hoofd van de baby en bij een wee begon hij mee te trekken terwijl de baby’s hoofd nog wel minstens vijf centimeter te gaan had voor het bij de uitgang was. Ondertussen stonden Eliza en ik ernaast, te hopen dat het goed zou gaan. Naar mate hij meer aan het hoofd aan het trekken was, vreesden wij echter voor het perineum dat zou gaan scheuren, echter hij trok gewoon door en we zagen het steeds meer gaan bloeden. Ik probeerde nog wat steun te geven door te drukken op het perineum, maar toen kreeg ik het verzoek om een vinger in de anus te doen en het hoofd mee omhoog te drukken. Vanaf toen was het perineum verloren. De baby kwam er uit met veel meconium, waarschijnlijk door alle stress van het trekken met die kiwi maar deed het gelukkig wel goed. De vrouw was doorgescheurd. De huid van het perineum was helemaal gescheurd tot de anus en de vagina wand was ook flink door, met een beetje geluk is de sfincter nog intact, kon het niet zo goed voelen, maar op hoop van zege. Het duurde vervolgens nog een half uur om te hechten, waarbij mijn vingers akelig dichtbij zijn naald waren iedere keer en hij maar bleef herhalen dat hij niet in mijn vingers zou prikken. Dat was onze eerste ervaring met de verloskunde in Afrika. Pole sana.

Later die ochtend volgde er nog een keizersnede van de een vrouw die al een litteken in de baarmoeder had en daardoor verhoogd risico liep op een uterusruptuur als ze vaginaal zou bevallen. Ik mocht hierbij steriel staan. Wat hier in houdt dat je een soort slagersschort voor moet doen, verder gewapend met spatbril, mondkapje en muts kon ik gaan wassen. Met een vieze hergebruikte borstel, wel met zeep gelukkig, kon ik schrobben om vervolgens mijn handen te moeten drogen onder zo’n waaier, ik zag alle bacteriën al rond vliegen. Daarna in de OK met ‘alcohol’ verder ontsmetten, wat een soort knal paarse spiritus is wat ongelofelijk stinkt. Helemaal ready kreeg ik een soort van steriele stoffen groene jas aan en moest ik dubbele steriele handschoenen aan doen. Na het ontsmetten en afdekken konden we beginnen met de sectio. Binnen een paar minuten was de buik open, de baby er uit en konden we de uterus al weer dicht maken en daarna de buik. Al met al ging het super snel, zonder complicaties, dat was fijn. Ook de baby deed het goed.

De middag op de Labour was een stuk rustiger dan de ochtend, allemaal vrouwen die wel weeën hadden maar nog niet echt aan het bevallen waren dus we gingen op tijd naar huis voor een rustig middagje. ’s Avonds hebben we weer bij Modest in Mission varken gegeten. Lekker met hete Ugali en Chipsie Mayai.

Zaterdag gingen we naar Mwanza voor oud en nieuw, maar voordat we daar heen gingen hebben we ’s ochtends lekker uit geslapen en beetje gechillt. Falco was helaas net ziek geworden ’s nachts en aan het overgeven en had maji maji (diarree). Dus we hebben overdag nog rustig aan gedaan. Eefke ging voor de tweede keer wentelteefjes maken, nadat Eliza en Ik over de markt in Sengerema mission hadden gelopen en eieren hadden gehaald. Toen Eefke in de keuken bezig was, hoorde we in een keer een hoop geschreeuw uit de keuken komen. Dus wij daar heen om te kijken wat er aan de hand was, stond Eefke daar ‘Embryo, Embryo!’ te roepen en in het bord wat ze in haar handen had, lag inderdaad een embryo van een kip. Een minikipje helemaal roze met een mini placenta, heel ranzig. Dus die in de prullenbak gedaan, horen we 5 minuten later weer geschreeuw. In totaal waren er drie embryo’s bevestigd en nog twee eieren die heel hard waren en niet kapot gingen en daardoor zo verdacht waren voor nog verder gevorderd embryo dat we het niet aandurfde ze open te maken.

Daarna zijn we uiteindelijk ’s middags via Sengerema town naar Mwanza gegaan, omdat we eerst onze kleren moesten ophalen die we hadden laten maken. Ik had een jurk een shirtje en een rok laten maken en Eefke had nog een jurk laten maken ergens anders. Toen we in town aankwamen, kwam er gelijk een man op ons af die ons tickets voor de bus naar Mwanza wilde verkopen, maar die besloot helemaal met Eefke, Eliza en mij mee te lopen naar de kleermakers. Bij kleermaaksters bij de winkel waar ik kleren had laten maken vonden ze dit heel erg grappig en terwijl ik mijn kleren aan het passen was en gelijk liet aanpassen, waren ze hun aan het observeren. Dus toen Eefke en Eliza vast naar de andere winkel gingen, moesten ze heel hard lachen en zeiden ze dat hij Eliza leuk vond. Later kwam Eliza weer terug om aan hem te ontsnappen, hoorde ik later, maar hij volgde haar overal. Toen moesten de vrouwen bij de kleermaakster nog harder lachen. Het was heel komisch allemaal, want de beste man probeerde van alles te zeggen maar zijn Swahili was ook echt onverstaanbaar. Toen ik klaar was, liep ik weer met Eliza naar de winkel waar Eefke was en de man volgde ons dus weer. Vervolgens kwam er nog een zeventien jarige jongen die wel met ons wilde praten om zijn Engels te oefenen, waarop die irritante man zei dat Eliza zijn vriendin was. Haha, nou no way. Uiteindelijk raakte we hem pas kwijt toen we in de bus naar Mwanza zaten. In Mwanza aangekomen werden we opgehaald en afgezet bij ons hotel door de Indische crush van Charlotte, die in Mwanza woont.

’s Avonds hebben we weer lekker gegeten bij Tilapia en zijn Eliza en ik uiteindelijk op tijd weer terug te gaan, omdat Eliza heel moe was en mijn buik besloot te gaan verkrampen en niet meer op hield. Ook zouden we de volgende dag weer een lange dag hebben met oud en nieuw. Na een nacht goed slapen voelde ik me gelukkig een stuk beter.

De laatste dag van het oude jaar begon langzaam. We sliepen uit. Daarna hebben we ontbeten in het hotel en daarna zijn Eliza en ik nog even Kitenge wezen shoppen voor Eliza. Daarna hebben we pizza gegeten als lunch en gingen we even naar de Shopping Mall. We hadden in onze eerste week namelijk tijdens de veiling tijdens het benefietconcert een fotoshoot gewonnen, bij een winkeltje in die Mall. Dus wij daar heen met z’n allen, inclusief Falco’s zijn Afrikaanse chick. Omdat we met haar waren en zij wist hoe de Daladala’s werken, gingen we in een Daladala. Dat is een soort mini busje, waar soms heel veel mensen ingepropt worden, dus in eerste instantie waren we iet wat sceptisch maar we gingen het proberen. Gelukkig was Joyce er, want zij wist precies welke Daladala ze moest hebben en ook liet ze de mega volle voorbij gaan.

Eenmaal in de Mall aan gekomen gingen we met z’n allen naar die winkel en gingen Eliza, Charlotte en ik uiteindelijk op de foto. Super lelijke foto, lelijke achtergrond, lelijke lijst, verlepte mensen haha. Maar goed, geld ging naar het goede doel, een weeshuis voor HIV postieve kinderen in Mwanza. Later hebben we de foto hier bij de hall of fame in huis in Sengerema opgehangen. Daar hangen allemaal foto’s van voorgaande co’s.

Hierna gingen we naar het hotel terug om ons op te frissen en ons voor te bereiden op oudjaarsavond. We gingen bij de Duitse ‘oma’ van Nele en Till gourmetten! Het is niet hun echte oma, maar een Duitse vrouw die allemaal kamers verhuurt aan Duitse reizigers en studenten en in een heel groot mooi huis woont in Mwanza, en ze had een gourmetset (of in het duits: racklett). Super lekker gegeten met veel kaas en groenten en wat hamburgers en bacon in de pannetjes.

Daarna gingen we naar een feestje. We wilden in eerste instantie naar Malaika, een heel groot resort net buiten Mwanza waar ze veel vuurwerk zouden hebben, dus we hadden onze vaste taxi in Mwanza, Godbless, gebeld om daar heen te gaan. Toen we daar eenmaal aankwamen was het al vrij laat. We gingen naar binnen en moesten entree betalen, maar toen we eenmaal binnen waren we zagen we dat er alleen maar Indische families waren, zelfs met baby’s en kleine kinderen. Bijna geen mensen van onze leeftijd en bijna geen Afrikanen überhaupt. Dus we besloten weer weg te gaan, echter was het al vrij laat en Malaika is best ver van Mwanza ,dus we moesten om half twaalf nog met de taxi naar Mwanza. We besloten naar de yacht club te gaan, daar was Charlotte ook met haar Indische scharrel en zouden ze ook een feestje hebben met vuurwerk. Het was ongeveer 20 minuten rijden en we hadden echt nog 5 minuten voordat het twaalf uur was toen we daar aankwamen. Onderweg hadden we Charlotte al geappt dat ze vast wat drinken voor ons moest bestellen dus die had al champange gehaald. Toen we daar aankwamen hebben we op de kleine pier die er was, naar het vuurwerk gekeken en champange gedronken om twaalf uur. Overigens hebben we twee uur tijdsverschil met Nederland, dus ook twee uur eerder nieuwjaar. Na een minuut mooi siervuurwerk boven ons hoofd was het vuurwerk op en gingen we dansen! Ook op dit feestje waren helaas allemaal Indische families, maar we wilden niet weer ergens anders heen. Dus we hebben met onze groep er gewoon een leuk feestje van gemaakt! Later, toen het feestje bijna over was, zijn we nog even naar de Afrikaanse club geweest om lekker te dansen. Waar ik van Joyce een manier heb geleerd om de Afrikaanse mannen van me af te houden, die soort van met je willen schuren. Echter je ziet hun gezicht niet in het donker dus je kunt onmogelijk zeggen of ze leuk zijn of niet, dus dan maar niet zomaar met iemand dansen. Het is namelijk ook nog zo dat ze heel bezitterig worden als je eenmaal de suggestie heb gewekt dat je wel geïnteresseerd bent. Uiteindelijk wel lekker gedanst en uiteindelijk naar huis gegaan om nog een beetje slaap te kunnen pakken voordat we uit moesten checken en weer terug naar Sengerema zouden gaan.  

De volgende ochtend waren we natuurlijk wel een beetje brak allemaal dus hadden weinig zin om iets te gaan doen. Nadat we bij de Uturn boodschappen hadden gedaan, gingen we dan ook op zoek naar een plek om wat te lunchen. Onze nieuwe vriendin, Joyce, wist wel een leuke plek om lekker te eten. Helaas was deze nog niet open, omdat het nieuwjaarsdag was. Dus gingen we naar een andere plek waar andere mensen eerder lekkere milkshakes hadden gehad, alleen hadden ze daar geen milkshakes meer. Dus toen maar chai gedronken en Chipsie Mayai gegeten. Daarna hadden we er allemaal genoeg van en was het tijd om richting Sengerema  te gaan. Joyce ging ook mee. Op de ferry gingen we alvast in de bus zitten, om het drama met het rennen naar de bus aan de overkant van eerder te voorkomen. Er waren twee bussen op de ferry, die overigens al aardig volgepakt stond. De eerste bus was niet zo veel ruimte meer dus we gingen naar de andere waar we ons tussen de reling van de boot en de bus moesten wurmen om bij de deur te komen.

Echter toen we eenmaal aan de overkant waren en we gingen rijen met de bus, merkten we dat we wel heel aan het hobbelen waren. Helaas werd dit alleen maar erger. Het was ook duidelijk erger dan normaal en we deden super lang over de rit hierdoor. Iedere hobbel vlogen we echt allemaal een stuk de lucht in. Je kon onmogelijk iets anders doen dan je vast houden aan de stoel voor je. Ik had toevallig nog een stang naast me, die soort van de bus overeind hield, waaraan ik mij vast kon houden. Tevens was het ook nog ongelukkig dat ik mijn bikini aan had omdat we eerder nog het idee hadden om te gaan zwemmen, waardoor ik te weinig support had en dus mijn borsten vast moest houden om te voorkomen dat het zeer deed. We waren allemaal zeer blij toen we uiteindelijk in Sengerema mission waren en er uit mochten. Zelfs dat het regende vonden we niet zo erg.

Toen we net binnen waren begon het te stortregenen, waarna kort daarna natuurlijk ook de stroom kuren begon te tonen. Een kwartier lang ging het aan en uit, we zaten in een soort stroom disco. Daarna stopte het gelukkig met regenen en ging ook de stroom weer normaal doen, waardoor we ’s avonds nog lekker een film konden kijken, Lion, over een Indiaas jongetje die verdwaald raakt in India en daardoor geadopteerd wordt door een Australisch stel.

Goede afsluiter van een goed weekend.