Als laatste nog twee weken vakantie met de fam!

Zaterdagochtend werd ik wakker in de Honeymoonsuite van Tilapia, waar ik met Eliza had geslapen. Die moest echter weer ’s ochtends vroeg weg, naar een eiland in de buurt. Ik hoefde pas om elf uur de familie van het vliegveld te halen, dus ik had nog even.
Nadat ik nog even lekker was blijven liggen, had ontbeten en op het balkon had gechillt met een mooi uitzicht over Mwanza, was het dan eindelijk tijd om te gaan.

Ik belde taxi William om me op te halen en samen reden we naar het vliegveld. Daar moesten we nog een half uur wachten en zagen we druppelsgewijs blanke mensen naar buiten komen tot mijn ouders en zusje uiteindelijk ook kwamen.

Daarna reden we gelijk door naar de ferry om naar Sengerema te gaan voor een nacht. Op de ferry stonden we met alle tassen bij elkaar als enige blanke op deze ferry natuurlijk. Voor mij ondertussen dood normaal, maar de rest kreeg hun eerste cultuurshock.

Toen we aan de overkant waren, begon het ineens heel hard te regenen. Dus we gingen met iedereen schuilen onder een afdakje, terwijl we wachtten op de taxi die ons op kwam halen. Ruim een half uur later had mijn moeder een stoel aangeboden gekregen, was al van alles in het Swahili tegen Lina (mijn zusje) gezegd en waren we al flink aangestaard, toen eindelijk droog werd en ook de taxi kwam. Over de hobbelweg gingen we onderweg naar Sengerema.

Eenmaal in Sengerema in ons huis, kwam de volgende cultuurshock over de leefomstandigheden. Waar ik ondertussen ook aan gewend was. Het enige was dat we nog steeds geen stromend water hadden en nu (waarschijnlijk vanwege de regen) de stroom ook was uitgevallen. Welkom in Afrika.

We gingen even wat stroopwafels eten die ze mee hadden genomen en besloten daarna maar gelijk naar het ziekenhuis te lopen voor een kleine rondleiding. Tevens hebben we op de NICU en de prematurenafdeling wat rompertjes en mutsen uitgedeeld, heel lief en ze waren er erg blij mee. Verder was ook het ziekenhuis een cultuurshock voor iedereen, over hoe het er aan toe ging, maar ook hoe het eruit ziet en alle mensen op één kamer.

Eenmaal terug gingen we even uitrusten, om ook een klein beetje bij te komen van de lange reis. Pim, het 5-jarige zoontje van de gynaecoloog, kwam even langs om even te kijken wie er was en een stroopwafel te eten. Waarbij hij maar al te goed wist wat het was.

Daarna gingen we weer verder rond kijken. Er kwam allemaal geluid uit de kerk, want het was natuurlijk zaterdag. Dus we besloten daar even heen te lopen, waar we eventjes achterin hebben gezeten en geluisterd, waarna we weer zijn gegaan. Ik wilde nog even bij Zunzu langs, voor baby Emmy.

Toen we bij Zunzu aankwamen, zaten er al een hele hoop vriendinnen van haar binnen. Dus toen ik dat zag zei ik dat we wel weg konden gaan, maar dat ik even baby Emmy wilde laten zien. Zunzu zei dat dat niet nodig was, maar ik dacht dat het beter was. Wel wilde ik nog mijn Nederlandse nummer geven, zodat ze foto’s van Emmy kon sturen als haar WhatsApp het weer deed. Dus Zunzu pakte haar telefoon, waarna iedereen blijkbaar dacht dat het oké was, want alle vriendinnen van Zunzu pakte hun telefoon en wilde met iedereen op de foto en Lina kreeg een andere baby in haar handen gedrukt en moest daarmee op de foto. Het was een grote chaos. Ondertussen stond ik het een beetje te aanschouwen met baby Emmy vast. Toen moest ik ook nog op de foto met Lina met allebei een baby in onze armen. Het was hilarisch. Daarna besloot ik dat het echt tijd was om te gaan en na uitgebreid afscheid liepen we naar buiten en terug naar huis. Iedereen was bekaf, dus iedereen lag er vroeg in. Nadat mijn moeder voor het eerst in haar leven een koude bucket shower had gedaan, weer een cultuurshock. Ik sliep in de woonkamer, mijn vader in mijn bed, mijn moeder in Bob’s bed en Lina in Eliza haar oude bed bij Sanne op de kamer.

Zondagochtend sliepen we lekker uit. Iedereen had goed geslapen ondanks het risico op beesten, maar ze waren moe genoeg om goed te slapen. Daarna konden we sinds 2 maanden weer ontbijten met hagelslag! Heerlijk!

Daarna werd het tijd om voorbereiden te treffen voor mijn en ons vertrek uit Sengerema. Ik begon met tas inpakken. We hadden weer stroom, wat het makkelijker maakte met wat extra licht, maar het was alsnog een kriem. Het paste uiteindelijk allemaal echt net aan!

Terwijl we aan het pakken waren, kwam mama Elizabeth en haar dochter Jacqueline en nog een vriendin van hun met een baby langs. Ze kwamen vanuit de kerk op de terugweg even langs om mijn ouders en zusje te ontmoeten, zo lief! De dag ervoor had ik namelijk gezegd dat we maandagochtend weer weg zouden zijn. Lina kreeg om de een of andere reden weer een baby in haar handen geduwd en moest daarmee op de foto. Daarna heb ik mama Elizabeth nog meer bedankt voor alles en gingen zij weer op huis aan.

’s Middags wilde ik nog even met mijn ouders en Lina naar de markt in town. Ook Eefke en Sanne gingen mee. Met z’n zessen in één taxi natuurlijk. Op de markt gingen we nog even langs de kleermaakster en hebben we wat groenten en fruit gekocht. Ook hebben we gelijk Chipsie Mayai gehaald voor de lunch. Daarna gingen we in de tuktuk weer naar huis, drie om drie. Lina ging met die andere meiden en ik ging met mijn ouders in een tuktuk. Het was voor mijn ouders de eerste keer in een tuktuk en een hele ervaring.

Eenmaal thuis begon het weer heel hard te regenen, maar ook echt heel hard. Omdat we geen stromend water hadden, was onze waterton al vrij leeg aan het raken dus besloten we alle tekorten weer aan te vullen met de regen wat heel makkelijk ging. Falco liep in zijn korte broek rond en werd zeiknat maar hij ving regen op uit de lekkende dakgoot in een bak en wisselde de bakken als ze leeg waren. Na een kwartier was alles vol. Daarna hebben geluncht en werd het tijd om terug te gaan richting Mwanza.

Taxi Abdallah gebeld om ons weg te brengen. We gingen over de nieuwe weg, want die was zeker na de regenbui beter dan de oude afsnijweg. Bij de ferry aangekomen, reed hij zo het terrein op dat we niet zo ver met onze bagage hoefde te slepen, toen ik plotseling iemand Emmy hoorde roepen. Ik dacht eerst wie is dit nou weer want in town riepen ze ook de hele tijd Emmy en Eliza, maar toen zag ik dat het Bob was. Hij kwam nog even gedag gezeggen met Veerle en Michelle. Daarna gingen zij met Abdallah mee terug naar Sengerema. Op de ferry bleef het gelukkig droog en we konden daarna gelijk met de taxi naar Remm hotel. Daar was gelukkig weer stromend water, en ook warm stromend water.

Nadat we even uitgerust hadden gingen we bij Tilapia eten, met Eliza en haar vader! Leuk dat dat ook nog even kon. Lekker gegeten en weer afscheid genomen van Eliza, tenminste voor een paar dagen, want we kwamen er achter dat ze rond dezelfde tijd in Moshi zou zijn als ons later in de week. Daarna moesten we toch weer echt op tijd naar bed, om van alle indrukken bij te komen, maar ook omdat we de volgende ochtend zouden worden opgehaald voor Safari!

Na een snel ontbijtje waren de safari jongens nog op tijd ook! Victor, degene via wie ik het had geregeld kon niet komen en was onderweg voor Ngorongoro afgezet, want hij had mij de dag ervoor een berichtje gestuurd dat hij moest braken en diarree had, maar hij had Noël, de chauffeur en gids, en Gabriël, a.k.a Mr Delicious ofwel de kok, gestuurd. Hele aardige gasten.

We gingen op weg naar de ingang van de Serengeti, dat zou een paar uur rijden zijn. Vlak voor de Serengeti ingang gingen we nog even lunchen ergens. Onderweg werden we nog wel aangehouden door de politie, want we waren doorgereden bij een zebrapad (waar geen mensen stonden!), waarvoor we een bekeuring kregen. Het was dus blijkbaar de bedoeling om bij ieder zebrapad, en verbazingwekkend waren dat er nogal een hoop, dat je minimaal 10 seconden moet stoppen ook al is er niemand die wil oversteken. Rare gasten die afrikanen hoor.

Uiteindelijk wilden we om twee uur het park in, aangezien de permits voor 24 uur zijn en we twee dagen later dan om twee uur ook het park weer uit moesten zijn. Echter ging dit natuurlijk op z’n Afrikaans en viel de service weg waardoor er geen betalingen konden worden gedaan. Twee flesjes fanta, een pak koekjes en een uurtje later konden we dan eindelijk het park in. Ondertussen hadden er ook nog een paar aapjes eten gestolen uit een auto waarbij ze de ramen niet dicht hadden gedaan, best wel grappig aangezien wij er al voor gewaarschuwd waren.

Daarna begon de safari dan toch echt! We waren in de Serengeti. Wonderbaarlijk genoeg zagen we gelijk al een hele hoop dieren, terwijl we daarvoor tijdens het rijden nog niets hadden gezien. De eerste middag hebben we gelijk olifanten, nijlpaarden, giraffen, zebra’s en verschillende soorten hertjes gezien, en allemaal redelijk dichtbij ook nog!

Ook kwamen we helaas nog langs een auto die een ongeluk had gehad en in de berm was beland op z’n kop. Gelukkig was er al een andere auto die alle mensen had meegenomen en niemand was gewond.

’s Avonds vlak voor het donker kwamen we aan op onze kampeerplek voor twee nachten, Pimbi Campsite, vernoemd naar de Pimbi’s die daar op de stenen leven (soort grote cavia). De tenten stonden er al. De kok begon met eten maken en wij kregen een koud biertje. Het heeft nog eventjes geregend, waarbij Lina en ik hoopten dat het niet harder ging want onze tent lekte al een beetje door. Gelukkig hielden we het praktisch droog en stopte het met regenen.

Midden in de nacht, werd ik plotseling wakker van een onbekend geluid, wat heel dichtbij klonk. Daarna hoorde ik alleen nog laag gegrommend geluid, dus ik dacht eerst ‘Dit is een leeuw, naast m’n tent OMG!’. Later toen ik wat beter luisterde was het grommende geluid, onze chauffeur die in zijn tentje lag te snurken. De volgende dag kwamen we er wel achter dat dat geluid een Hyena was, die ’s nachts over de camping lopen blijkbaar. Je zal maar naar de wc moeten (wat mijn moeder dus ’s nachts vaak moet, en mijn vader nu dus mee moest), al beweerde de chauffeur dat ze bang waren voor mensen en weg rennen. 

De volgende ochtend gingen we na het ontbijt weer door de Serengeti, deze keer de hele dag. We hadden lunch meegekregen, want de kok bleef in het kamp. Het was een onwijs gave ervaring! Heel veel leeuwen gezien van dichtbij, nadat ze niet op de rotsen zaten waar ze normaal zaten, zaten ze met z’n allen op een oude kleine termietenheuvel midden in een veld zonder schaduw. Dus toen alle auto’s kwamen, maakten de welpen daar gebruik van en gingen in de schaduw van de auto liggen haha.

Daarna hebben we ook nog een Luipaard van heel dichtbij en ook heel lang. Die bleef maar langs de weg lopen. Op een gegeven moment waren er zelfs twintig safari auto’s terwijl we daarvoor nog nergens meer dan drie of vier auto’s hadden gezien. Het was blijkbaar heel zeldzaam dat ze zo lang, zo dichtbij waren. Deze leek wel te genieten van de aandacht. Heel mooi om zo’n mooi beest zo te zien lopen.

We hebben ook nog een Cheeta gezien, die onze guide echt van zo ver af had gespot dat het zelfs met de verrekijker moeilijk te zien was, maar daarna gingen we wel dichterbij! Later zagen we ook nog drie cheeta’s in de verte jagen, helaas mislukte de jacht.

Verder kwamen we op een gegeven moment op een hele grote uitgestrekte vlakte waar wij zo’n beetje de enige waren en waar we uiteindelijk allemaal zebra’s en gnoes zagen, maar dan ook echt duizenden!! De staart van de Great Migration die ondertussen meer zuidelijk was getrokken. Ongelofelijk indrukwekkend. Zo veel gnoe’s en zebra’s dat het alleen nog maar zwarte stipjes waren in de verte.

Onze lunch werd in de middle of nowhere onder een boom in de auto. Anders hadden de volgens het opgegeten. Wat ondertussen wel een beetje standaard werd, was dat het ongelofelijk veel eten was! Wel heel lekker overigens! Toen we later een keer een plaspauze moesten houden, moesten we tussen de zebra’s achter de auto plassen, gelukkig had de guide eerst gekeken of er geen leeuwen waren, heel fijn.

Onderweg hebben we nog zoveel meer dieren gezien, dat ik ze echt niet allemaal kan noemen, maar dieren zoals een everzwijn met baby’s(een Poemba van Timon en Poemba!), stokstaartjes natuurlijk ook, maar niet samen met de Poemba, maar ook vosjes, gekleurde vogeltjes, konijnen, weer heel veel (verschillende) hertjes, buffels, roofvogels.

Eind van de middag weer op de campsite, konden we lekker douchen. Geen warm water natuurlijk maar zo koud was het water nou ook weer niet aangezien het van een watertank op het dak kwam. Lina en ik gingen gewikkeld in Kitenge daar heen, africa style.

Daarna moesten we een soort fotoshoot houden tijdens de zonsondergang, onder het genot weer van een koud biertje wat wel fijn was en natuurlijk kregen we daarna weer veel te veel eten, maar wel weer lekker!

Lekker op tijd naar bed want iedereen was dood op, na de hele dag beesten kijken. Het dak kon namelijk omhoog en als je dan op je stoel ging staan kon je het heel goed zien. Dus iedere keer als we iets zagen, hees je jezelf weer omhoog. Tijdens het tandenpoetsen, zagen we de hyena al weer om de campsite heen lopen. Echter wetende dat het ‘alleen maar’ een hyena was, heb ik toch beter geslapen.

Helaas hadden  Lina en mijn vader veel buikproblemen, met vooral kramp en diarree. Waarschijnlijk van de malaria tabletten. Helaas. Gelukkig ging het overdag redelijk, zodat ze in ieder geval wel mee konden.

De laatste ochtend in de Serengeti moesten we vroeg op om de zonsopgang te zien. Eerst kwamen we nog wat leeuwen tegen in de berm, daarna reden we naar een mooie plek voor zonsopgang, waar ik onwijs veel foto’s heb gemaakt! Vervolgens deden we onze laatste gamedrive, zoals ze dat noemen, in de Serengeti.

Waarop we nog een keer een luipaard tegen kwamen, deze keer met een verse prooi(een Poemba) in een boom. Hij was nog aan het uithijgen en er zat allemaal bloed rondom zijn bek. Later toen er wat meer auto’s kwamen, sleepte hij zijn buit hoger de boom in zodat niemand het kon zien.

Daarna hebben we nog meer rondgereden en nog meer dieren zoals nijlpaarden en aapjes gezien. Verder moesten we nog onze band laten plakken, want ’s ochtends bleek een van de banden leeg. Gelukkig hebben we genoeg reserve banden mee.

Onderweg om de band weer op te halen, kwamen we nog langs twee giraffen die aan het vechten waren, vlak langs de weg. Dat was een hele rare ervaring. Soort nepgevecht in slow motion leek het wel. Het was blijkbaar voornamelijk om respect af te dwingen en niet elkaar te doden, maar het bleef gek.

Daarna gingen we weer terug naar de campsite om te lunchen en om daarna naar Ngorongoro te vertrekken.

Onderweg kwamen we over immense vlaktes zonder bomen, ofwel waarvan de Serengeti zijn naam heeft gekregen, de eindeloze vlaktes (endless plains). Rondom de overgang van Serengeti naar Ngorongoro waren er weer heel veel zebra’s en gnoe’s van de great migration. De zebra’s nemen blijkbaar het voortouw, want de gnoe’s zijn daar te dom voor. E dat is waar want als je ze een weg ziet oversteken, dan heb je het meteen door, die beesten zijn niet zo snugger. Bij het hoofdkantoor/ingang van de Serengeti en Ngorongoro is een berg, midden in de vlakte, waarbij je als je alle kanten op kijkt je de eindeloze vlaktes ziet en dus ook immens veel dieren! Heel bijzonder om te zien.

Daarna ben je dan in de Ngorongoro! Een stuk hobbeliger dan de serengeti en algauw bevind je je in meer bergachtig landschap, wat wel wat weg heeft van de alpen op sommige momenten. In die bergen zie je dan af en toe een Masai dorp. Uiteindelijk kwamen we bij de grote krater van de Ngorongoro. We zouden echter pas de volgende ochtend er in gaan, dus voor nu gingen we naar de campsite op de rand van de krater waar we zouden slapen.

Simba campsite, was onwijs luxe. Zeker voor een campsite. Ze hadden warme goede douches en allemaal gebouwen die er als nieuw uitzagen met nieuwe tafels die echter een beetje te hoog waren voor alle kampeer stoeltjes! Echter voordat we hier allemaal van konden genieten en gaan eten, moesten de tenten nog op gezet worden, maar de achterdeur ging niet meer open van de auto. Na lang gepiel en hulp van wat vrienden hebben ze hem toch open gekregen door het slot te slopen van binnenuit. Echter de achterbak konden we niet meer gebruiken, gelukkig kon alles ook op het dak toen we de volgende dag weg gingen.

De poging om de tenten op te zetten, verliep niet heel soepel. De verkeerde stokken bleken bij de verkeerde tent te zitten en een paar stokken zat een bocht in die er niet in leek te horen. Echter toen de kok ging helpen kon het in eens allemaal wel (Hij had de tenten ook afgebroken). Daarna konden Lina en ik weer in onze kitenge naar de douche om lekker onze haren te wassen met een warme douche. Helaas bleek de klink aan de binnenkant stuk dus we konden er niet meer uit. Gelukkig was er nog iemand die deur open kon doen, voordat we echt vast zaten.

Daarna moesten we wel veel kleren aan want het was goed koud daar. Gelukkig hadden we warme slaapzakken. Ik had ondertussen Eliza kunnen bereiken, wat twee dagen had geduurd, maar ik was mijn regenjas alsnog vergeten in Mwanza en zij was daar nog. Dus ik hoopte dat zij hem mee kon nemen naar Moshi, gelukkig was ik net op tijd en ze kon hem nog meenemen.

’s Ochtends gingen we de Ngorongoro krater in. Met een mooie zonsopgang als achtergrond, reden we een hele steile weg af de krater in.

Daar zagen we nog meer dieren natuurlijk! Nog meer leeuwen, olifanten, zebra’s, gnoe’s met een pasgeboren gnoe, maar ook kreeg de guide een belletje van zijn vriend toen we net plaspauze hielden dat hij een neushoorn had gespot (wat best moeilijk is). Dus wij als een gek, ook daar heen en we zagen ze nog net weg rennen in de verte! Ook zagen we in de andere richting een moeder met een baby neushoorn!

Daarna gingen we ontbijten bij een vijver met nijlpaarden, zo’n mooie omgeving!

Uiteindelijk moesten we die dag ook nog helemaal naar Moshi dus we gingen het einde van de ochtend weer terug naar de campsite om de spullen om te halen en weer op weg terug te gaan. Onderweg zijn we nog gestopt bij het uitkijkpunt voor wat fotootjes. Daarna begon de lange weg terug, met wat pauzes om spullen te dumpen en een keertje te lunchen.

In Arusha hebben we nog de kok afgezet. Waar we weer bijna een bekeuring kregen, omdat het stoplicht op rood ging terwijl wij er onder reden (en dit dus niet konden zien!). Gelukkig gaven ze de bekeuring uiteindelijk niet.

Toen we allemaal uitgeput in Moshi aankwamen bij het hostel/guesthouse, was er nog even sprake van dat de boeking niet goed was doorgekomen, echter er was nog plek gelukkig. Mijn ouders hadden een kamer met uitzicht op de Kilimanjaro en zijn besneeuwde toppen!

Eliza kwam daarna naar ons, om met ons nog te eten (en mijn regenjas af te geven). Daarna gingen we weer vroeg naar bed. Het vele reizen en de warmte (in Moshi was het een stuk warmer dan in Sengerema), maakte ons allemaal moe.

De volgende dag deden we rustig aan, iedereen had een beetje last van zijn buik. Uiteindelijk gingen we naar de markt op zoek. Eliza ging ook mee, want de vlucht van de vriendin die zou komen was gecanceld en kwam daardoor pas de volgende dag. Toen ik hulp probeerde de vragen, kregen we helaas een opdringerige gast die wilde dat we mee gingen naar zijn souvenirshop. Uiteindelijk waren we via de markt gelopen, en drie seconden in zijn shop geweest en toen weer weg gegaan! 

We hebben in Moshi nog kitenge gekocht en wat tasjes laten maken, die we de volgende dag konden ophalen. Om te geven aan de mensen die babykleertjes hadden gegeven voor Sengerema Hospital.

Na de lunch hebben we bij Eliza in haar hotel bij het zwembad gelegen en uiteindelijk ook daar gegeten. Was wel relaxed. ’s Avonds weer terug in onze kamer, dacht Lina dat er nog een kakkerlak in onze badkamer zat, echter dit bleek een krekel. Die heeft Lina toen buiten gezet met onze lege prullenbak, terwijl ik een bloedneus moest stelpen vanwege de droge lucht en al het stof in je neus en ik nogal gevoelig ben voor bloedneuzen. Uiteindelijk konden we weer lekker in onze bedjes kruipen, nadat op z’n afrikaans natuurlijk de stroom weer even uit was gevallen voor tien minuten maar gelukkig.

Ondertussen was het al zaterdag en we besloten naar de Hotsprings te gaan! Na tien minuten op een normale weg en de rest van het uur hobbelen over een stenen weg waar taxi absoluut niet geschikt voor was, kwamen we aan bij een heel idyllisch stukje bos, met heel helder blauw water. Verder was het aardig druk, ook met locals, waarschijnlijk omdat het zaterdag was. Er was een slingertouw waaraan je in het water kon plonzen. Het zag er best wel gezellig uit. Er stond een beetje stroming, maar niet te sterk en er waren ook binnenbanden van motorbanden om als zwemband te gebruiken.

Eenmaal in het water bleek wel dat een flink aantal mensen niet konden zwemmen, wat heel irritant was, want ze konden je ook niet ontwijken met een zwemband om en dus kreeg je om de haverklap een trap. Daar leer je snel van en gaat met een boog om deze mensen heen. Best bizar eigenlijk, dat die alsnog het water in gaan terwijl ze niet veel meer kunnen dan wat een hondje doet in het water.

 Mijn moeder wilde niet het water in en nadat wij er ook genoeg van hadden gehad, gingen we weer op weg naar Moshi. Langs de kitenge winkel waar we de tasjes hadden laten maken, waar we nog eventjes moesten wachten in de hitte op de tasjes, maar toen ze klaar waren konden we via de pin automaat naar een restaurantje om wat te eten.

Zondag hebben we de hele dag lekker in het hostel gehangen en beetje filmpjes gekeken tot dat ons vliegtuig ging. Op het vliegveld nog een aflevering Wie Is De Mol gekeken met lina en toen konden we alweer bijna gaan! Met een laatste blik op de almachtige kili vanuit het vliegtuig gingen we op weg naar Zanzibar voor de laatste paar dagen!

Eerste indruk van Zanzibar is, dat het anders is dan Tanzania, maar toch ook weer hetzelfde. De stad heeft charme maar oogt wel een beetje viezig. Verder zijn hier veel meer moslims, dan op het vaste land. Het hotel was wel echt heel mooi! Een oud herenhuis in Arabische stijl, wat aanvoelt als een kasteel, met een zwembad (met aparte zwembadhanddoeken!). De kamer van Lina en mij was een balzaal met twee grote bedden met mooie klamboes, met een badkamer met een bad in mozaïek stijl. Na een nacht goed slapen, een heerlijk ontbijt met een mega buffet.

De dag hebben we doorgebracht met struinen door de straatjes van Zanzibar Town ofwel Stone Town. Waar heel veel toeristenwinkeltjes zijn en mensen die Jambo naar je roepen. Ik moest hier in eerste instantie wel aan wennen. Dat niemand er meer van uit gaat dat je Swahili spreekt, maar verwacht dat je alleen Engels met ze kunt praten. Dus iedere keer als je iets in het Swahili zegt, is iedereen verbaasd.

’s Middags hebben we heerlijk al pizza etend bij het zwembad doorgebracht. ’s Avonds hebben we nog even over de boulevard gelopen, waarbij we in een park langs de zee allemaal jongens zagen die van de kade het water in rennen en saltos maken enzo. Niet geheel zonder gevaar, maar leek allemaal goed te gaan. Ook waren er allemaal kraampjes waar eten werd gekookt. Het zag er heerlijk uit, maar toch durfde het niet aan om het te eten in verband met voedselvergiftiging en zijn we dus toch maar in een restaurant gaan eten. Op de terugweg, zaten alle katten bij de afvalbakken de resten te eten.

De volgende dag gingen we naar de andere kant van het eiland, naar Kiwengwa, om de laatste dagen in een resort/aan het strand door te brengen en bij te komen van alles. Het bleek een Italiaanse bedoening te zijn. De kok en de baas was een Italiaan, wat wel zorgde voor heel goed eten overigens, maar verder waren er alleen maar Italianen. Ik moest hier ook weer erg aan wennen, maar het was verder wel prima. Op het strand stond helaas veel wind, maar het was wel een mooi wit strand met een blauwe zee. Op het strand waren verder allemaal winkeltjes en andere resorts. Verder was er niet zo veel te doen behalve zwemmen en een beetje lezen.

Op donderdag gingen we nog snorkelen bij Mnemba, een eilandje voor de kust een beetje naar het noorden. Na een stuk rijden met de auto en een vaartochtje met een niet al te stevige boot, het was maar goed dat mama niet mee was, kwamen we aan bij onze snorkel plek. Waar we een hoop leuke visjes hebben gezien, maar het koraal was aardig dood helaas. Tijdens een korte pauze, zagen we nog wel dolfijnen tussen de boten door zwemmen! Die probeerde we te volgen om er mee te zwemmen, maar het werd zo’n chaos met alle boten dat het niet meer veilig was om in het water te springen. Uiteindelijk gingen we naar nog een plek om te snorkelen. Eind van de ochtend was het wel genoeg en gingen we weer terug naar huis. We hadden ons nog zo goed ingesmeerd, maar helaas toch flink verbrand, maar het was het waard voor alle mooie visjes.

Vrijdagavond of eigenlijk zaterdagnacht zouden Lina en mijn ouders weer terug vliegen. Ik zou pas zaterdagavond terug vliegen en had dus een dag extra. Vrijdag gingen we dan wel weer naar Stone Town, waar ik nog een  nachtje in een chill hotel zou zitten.

Nog een laatste keer souvenir shoppen in Stone Town, gingen mijn ouders en Lina ‘s avonds laat op weg naar het vliegveld en was ik in m’n eentje. Ook niet verkeerd.

Uitgeslapen en na een goed ontbijt en kopje thee op mijn kamer via mijn eigen waterkoker die daar stond, kon ik uitchecken en heb ik de ochtend doorgebracht naast het zwembad op het dakterras, mijn laatste blog schrijvend. Ik heb nog wat geld wat ik kan uitgeven aan souvenirs vanmiddag, maar eerst nog even een laatste duik in het zwembad bij warme temperaturen, voordat ik terug moet naar de kou en sneeuw in Nederland. Niet echt het beste vooruitzicht moet ik zeggen, maar de laatste uurtjes op het dak van het hotel in de ondergaande zon met een konyagi, lime, honey on the rocks cocktail met happy hour maakt veel goed! 

Onderweg naar het vliegveld nog even Konyagi gekocht, kostte ook echt niets in de groothandel. Moesten nog wel omkeren want anders was de taxi chauffeur zo door gereden. Het was dat ik zei dat daar de liquor store was, maar goed de konyagi nog snel er tussen gepropt op het vliegveld voor het inchecken, maar toen ik aan de beurt was moest ik in eens mee naar de immigratie dienst. Blijkbaar was de vlucht overboekt en moesten er mensen via Dar Es Salaam. Nou mijn niet gezien, dat is echt een rot vliegveld. Uiteindelijk kon ik nog wel mee gelukkig. De vlucht vanaf Nairobi naar Amsterdam was wel iets verlaat, maar goed, komt vast wel goed nu.

Ik typ en post dit nog net op het vliegveld van Zanzibar, waar ik zo ga inchecken en dan geen internet meer heb in het vliegtuig en ook niet in Kenia helaas. Heb hier nog even mijn geld opgemaakt. Water en twix gekocht en had nog over. Ik zag dat ze nog koffie bonen hadden in een leuk zakje voor zeven dollar. Echter de man achter de balie rekende het om in shilling en wilde 1000 meer shilling (=37cent) ervoor hebben, dus ik mocht het niet kopen. Toen kwam er zo’n winkeldame naar me toe en zei als je nou even een rondje doet door de winkel kun je het daarna wel bij mij kopen. Zo doende deed ik een dealtje met haar in een hoekje van de winkel, een uitwisseling op  een random plank met de shilling en het zakje bonen om daarna met het zakje bonen ver weg gestopt in mijn tas de winkel uit te lopen als een soort een winkeldief. Daar ga ik dus niet meer naar binnen haha. Wel mooi van al mijn shilling af nu en klaar om weg te gaan! Nog een kwartiertje en dan ben ik ook op weg!

Het was een super leuke tijd in Tanzania en ik zal het nooit meer vergeten, van het ziekenhuis tot de mensen, het is een compleet andere wereld, maar nu wel ook een stukje van mij geworden. Iedereen bedankt voor het lezen van al deze lange blogs en tot ooit!