Avonddiensten, lesgeven en als afsluiter van de week helaas een verschrikkelijke casus

Nadat ik zondagmiddag mijn blog had gepost gingen we koken, maar natuurlijk niet zonder slag of stoot. Het gas was op. Op dat moment kwamen we er achter dat geen gas hebben erger is dan geen stroom hebben. Je kunt geen fatsoenlijk eten koken of heet water maken voor thee, of ons ontbijt, havermoutpap, maken. Pole sana. Gelukkig konden we na wat telefoontjes bij onze tropenarts Hilde koken, die echt net terug was van een maandje Nederland. Ik ging met Eliza en onze pot met daarin spul voor omelet eerst langs het huis van de nonnen om bij Hilde de sleutel te halen, om vervolgens naar Hilde haar te lopen in het donker met de zaklamp en ons nog niet gebakken eten. Daar besloten we ter plekke maar scrambled eggs te doen want de omelet omdraaien was beetje een probleem. Uiteindelijk wel heerlijk kunnen eten ’s avonds.

Het ontbijt de volgende dag daarin tegen was beetje afzien, maar goed overleven we ook wel weer. Eliza en ik deden deze week de avonddienst op Labour, dus we waren overdag thuis. Het jammere was dat het heel koud en slecht weer was. Het heeft hard geregend en wij konden niet eens warme thee maken. Gelukkig hebben we hele lieve mama’s die op kooltjes buiten heet water voor ons maakten, waar ze overigens later ook op begonnen waren met de lunch te koken, terwijl wij buiten aan de tafel achter onze laptop aan het verkleumen waren. Het begon op een gegeven moment zelfs zo hard te regenen en het werd zo koud dat we met onze warmste kleren daar zaten en dat we de paraplu hebben gepakt om de regen af te schermen die onder de veranda waaide. Gelukkig hadden we onze lieve mama’s en chocola. Later op de ochtend werd er een nieuwe gasfles gebracht en konden we weer gewoon dingen koken.

Eind van de middag gingen Eliza en ik naar labour voor onze eerste avonddienst. Eigenlijk verschilde het weinig van de dagdienst, behalve dat er niet standaard een dokter rond loopt. We hadden gelukkig nu al aardig wat ervaring dus konden best wat zelf. Zo dachten we bij een vrouw dat de baby in stuitligging lag, dus hebben we zelf geprobeerd met de echo te kijken of we het konden zien. Uiteindelijk bleek de baby gewoon in hoofdligging te liggen, gelukkig.

Vervolgens kwam er een gravida 12 (twaalfde zwangerschap) binnen, die al bijna ging bevallen. Dus Eliza en ik gingen de spullen klaar zetten, bleek dat er geen delivery sets meer waren; waar dingen inzitten om navelstreng af te klemmen en de placenta en zo op te vangen. Twee minuten later was er natuurlijk een baby en hadden we nog steeds geen spullen. De baby deed het goed gelukkig, dus we hoefden hem niet heel snel mee te nemen en konden hem even op de buik van de moeder laten liggen. We hebben twee plastic klemmetjes voor de navelstreng gebruikt en een vieze schaar maar zelf soort van schoongemaakt met zeep en alcohol zodat we het door konden knippen. Verder hebben we een vieze klem gebruikt om de placenta er aan de navelstreng uit te begeleiden, want dat gaat toch weg uiteindelijk en komt niet in aanraking met de moeder of de baby. Zo doe je dus een echte Afrikaanse bevalling haha.

Snel daarna hadden we weer setjes, en dat was maar goed ook, want aan de andere kant van de kamer lagen ook twee vrouwen die snel gingen bevallen.

Het was onzeker wie er eerst ging dus deden Eliza en ik er allebei eentje. Gezellig naast elkaar. Uiteindelijk kwam Eliza d’r baby als eerste eruit, helaas met wat shida, zo zat hij vast en was het een groot kind. Na hard trekken had ze de baby eruit, die de eerste minuten niet zo best was maar met de mantra ‘blijven wrijven en stimuleren!’ in haar achterhoofd die ik eerder al een paar keer had gezegd, ging hij na een paar minuten hard huilen en was hij oké.

Ondertussen werd de baby waar ik bij stond een minuut na die andere geboren. Toen het hoofd eruit kwam vloog er eerst nog een straal vruchtwater mijn kant op en richting het gezicht van de moeder die daardoor vruchtwater in haar mond kreeg, pole. Echter was dat niet de grootste shida, want er bleek een navelstreng om de nek van het kind te zitten. In eerste instantie was ik ligt in paniek, maar toen bedacht ik gewoon knippen, dus ik snel geknipt. En dat terwijl Eliza, blijkbaar (hoorde ik achteraf), had gevraagd of ik haar kon helpen en ik toen heb gezegd nee er zit een navelstreng om de nek. Toen de navelstreng door was kon ik het kind goed er uit begeleide en na flink stimuleren ging ook hij huilen.

Nadat Eliza en ik allebei de moeders een beetje hadden gefatsoeneerd en Eliza haar pen in de bak met alle vieze kitenge met poep, plas, bloed en vruchtwater had laten vallen, en we ook de baby’s hadden gewogen en ingepakt in Kitenge vonden we het zo leuk dat we een foto hebben gemaakt. In slagersoutfit en met de twee baby’s in de gekleurde doeken, heel leuk! Beide moeders moesten ook lachen.

Nadat we hier mee klaar waren was de grootste drukte al voorbij, de andere nurses en ook Marie-Jose hadden nog wat andere baby’s opgevangen, dus het was een vruchtbare dag. Toen we een beetje aan het napraten waren met Marie-Jose, kwamen we op de namen van de kinderen. Ze vertelde dat de eerste van een tweeling altijd Kulwa heet en dat de tweede dan Dotto heet, maar ze vertelde ook dat sommige mensen hun kind Probleem noemen omdat ze zoveel ellende van de bevalling hadden. Zo heten sommige kinderen dus blijkbaar Tatizo. Daarnaast krijgen ze vaak ook nog een meer Engelse naam, zoals Happiness.

Daarna stond ik nog even met een baby te knuffelen die er al twee uur lag zonder moeder, omdat de baby geboren was met een sectio en de moeder naar de IC was gebracht. Toen er in eens een slechte baby werd binnen gedragen door de nurses, die zowaar goed(!) begonnen met reanimeren met masker en ballon toen het kind niet goed ging ademen na stimulatie. Niks uitzuigen. Ik was wel blij dat er ook nog nurses waren die het wel gewoon konden. Nu voelde het tenminste niet hopeloos verloren. De baby deed het uiteindelijk goed overigens.

Na een korte avondmaaltijd, met nog warm, vers brood gemaakt door de mama’s en kaas uit de supermarkt in Mwanza konden we er weer tegen aan. We gingen nog even terug om te kijken of er nog baby’s geboren gingen worden. De meeste vrouwen hadden die er lagen hadden ondertussen al een baby. Eliza en ik hebben nog één bevalling gedaan die goed verliep en zijn toen weer naar huis gegaan.

Dinsdagochtend was het gelukkig beter weer en na een ochtendje blogtypen, hebben Eliza en ik een Yoga lesje gedaan buiten op de veranda terwijl mama Martha binnen aan het dweilen was en moest lachen om ons. Daarna mochten we van ons zelf even lekker in de zon genieten. Waar ik voor het eerst sinds ik in Tanzania ben een kort rokje aan had gedaan en in mijn bikini bovenstukje op een stoel in de zon ging zitten. Wel ingesmeerd natuurlijk, factor 50, want na 20 minuten begon het al rood te worden met factor 20. Gelukkig niet verbrand uiteindelijk, wel heerlijk genoten van de zon.

Eind van de middag gingen we voor onze tweede dienst op Labour. Waar het ineens een stuk drukker was dan we gewend waren met nieuwe nursing students die voor een weekje overkwamen uit een ander veel rustiger ziekenhuis. Ook was er een nieuwe nurse, Lucas, die was gevraagd te komen werken omdat er een te kort aan personeel was.

Toen Eliza en ik begonnen met een primi gravida te begeleiden om te persen, kwamen er meerdere nursings students om heen staan en uiteindelijk kwam ook Lucas helpen. In eerste instantie dachten we nog dat we misschien iets van hem konden leren, maar in de eerste minuut dat hij kwam aanlopen had voor dat hij goed en wel stil stond of ook maar iets tegen de patiënt had gezegd zijn vingers al in de vagina gestopt om te voelen hoeveel cm ontsluiting ze had. Het was haar eerste kind en ze was nog erg jong, 19 jaar, dus ze was al wat schrikachtig als iemand haar in die regio aanraakte, dus dit zag er echt uit alsof ze verkracht werd. Het was zo ongemakkelijk en iedereen dacht au, zelfs de Tanzaniaanse student doctor die erbij stond zei het zachtjes toen hij dat deed. Het was echt totaal onnodig. Wij hadden eerder namelijk al gevoeld en ze was volledig ontsloten en mocht dus persen.

Helaas bleef het hier niet bij. Toen hij de moeder ook begon te begeleiden, ging hij op de buik drukken om de baby er sneller uit te krijgen omdat hij vond dat ze niet hard genoeg perste. Dat is een heel slecht idee, omdat zo de baarmoeder kan scheuren als ze een wee heeft en er ook nog iemand op gaat duwen. Eliza en ik hadden al meerdere blikken gewisseld van frustratie en verbazing, toen hij weer hard wilde gaan duwen op de buik. Reflexmatig heb ik toen zijn handen weg gehaald en gezegd dat hij dat niet moest doen, maar Eliza en ik zaten beide in dubio of we nou in de positie waren om er echt wat van te zeggen.

Toen de baby er uit kwam, deed de baby het niet spectaculair. Hij maakte wel wat geluid maar huilde niet echt en was nog wat blauw en slap. Dus ik besloot om hem mee te nemen naar de opvang tafel. Waar ik na een minuut twijfelen toch maar besloot dat we moesten helpen met ademen. Toen pakte die nurse, Lucas, de masker en ballon en begon ook nog eens een iedere seconde een volledige ballon lucht met kracht in de baby te blazen. Dus ik probeerde het te corrigeren en te zeggen dat hij drie seconden moest wachten na iedere beademing, dit deed hij één keer en ging daarna dood leuk verder met iedere seconde de baby opblazen. Gelukkig begon de baby te huilen toen hij het kapje er af haalde. Uiteindelijk deed de baby het goed.

Ondertussen had Eliza de placenta geboren laten worden bij de moeder en geconstateerd dat er een scheur was die gehecht moest worden. Lucas was ondertussen weer terug daar en besloot dat hij het wel kon gaan hechten. Eliza stond er naast te kijken, maar terwijl ze haar hand op het been van de moeder had (heel ver weg van de naald!!) kreeg hij het toch voor elkaar om de naald een halve cm in haar vinger te krijgen. Kut, prikaccident in Afrika (HIV-alert). Hoe krijg je het voor elkaar om zo incapabel te zijn als nurse?! Eliza nog vol van alle frustratie van daarvoor, werd pissig. Wat het niet beter maakte was ook nog, dat Lucas als eerste vroeg: ‘Heb je een vriend?’. Alsof dat op dat moment belangrijk was? Ondertussen was iedereen gelukkig heel aardig en raadde Eliza aan om te spoelen onder de kraan. Daarna gingen we opzoek naar een HIV test. Ik was ondertussen klaar met de baby en kreeg door dat Eliza geprikt was. We konden geen test op Labour vinden, maar iemand heeft er uiteindelijk eentje ergens opgehaald. Op de zwangerschapskaart stond wel dat de moeder negatief was, maar goed dat kan iemand net zo goed zomaar hebben opgeschreven. De test die wij deden was gelukkig ook negatief. Eliza kan zichzelf nog niet testen, omdat dat er drie maanden overheen kan gaan voordat de test positief is ook al heb je het nu opgelopen. Ze heeft wel Hilde gelijk geappt dat het was gebeurd en die zei dat de kans erg klein was dat ze het nu had en na de negatieve test was de kans nog kleiner. Wel heeft Eliza uiteindelijk nog de dienstdoende tropenarts in het AMC gebeld de volgende dag, toen we het met z’n allen hadden besproken en besloten dat dat geen kwaad kon. Ze hoefde gelukkig geen PEP-profylaxe te slikken(die hebben we meegekregen vanuit het AMC), dat is om HIV te voorkomen na een prikaccident met hoog risico op HIV.

Na al deze frustratie en ellende op de vroege avond, gingen we Chapati’s halen op de markt en thuis enchilada’s maken met kaas, tomaat en ui. Dat hadden we nodig om even bij te komen.

Toen we terug gingen hoopten we dat hij weg was, omdat ze ergens halverwege de avond van dienst wisselen. Gelukkig was dat ook zo en konden we gewoon lekker aan de slag.

Toen hebben Eliza en ik nog een bevalling gedaan die wel voorspoedig verliep. Daarna heb ik de Tanzaniaanse student doctors die er waren nog geleerd hoe ze een baby na moesten kijken en waar ze op moesten letten. Dat was wel leuk, want ze waren erg geïnteresseerd. Kort daarop viel er bij de vrouw ernaast ook letterlijk een baby uit. Ik herinner me dat ik er langs liep en keek en dacht oh hier komt zo een hoofd. Waarop ik me een seconde omdraaide en de Tanzaniaanse student doctor, Salome, een schort aan zag aantrekken. Daarna richtte ik me weer op de moeder en was het hoofd er al uit. Toen moest ik snel zijn. Ik had nog geen handschoenen aan en terwijl ik die aan deed was de baby er al uit. Eliza had ondertussen zonder handschoenen een schone kitenge gepakt en was al beetje begonnen met stimuleren van de baby terwijl deze in zijn eigen plasje vruchtwater lag op het bed. Toen ik mijn handschoenen aan had kon ik het overnemen en legde de baby op de buik van de moeder. Ondertussen was Salome ook met handschoenen er bij komen staan. Ik liet haar zoveel mogelijk doen en legde uit wat ik aan het doen was. Ze kon de navelstreng doorknippen en de baby meenemen. Ze had daarvoor meegekeken met mij toen ik de vorige baby nakeek dus ik zei doe dat nu maar. Eliza hield ondertussen supervisie daarop (voor een keertje de rollen omgedraaid), en ik deed de placenta ondertussen. Ik hoorde later van Eliza dat Salome het heel goed deed en precies op de manier die ik had uitgelegd de baby had nagekeken. Dat vond ik wel leuk om te horen! Kon ik nog iets bijdragen!

De volgende ochtend hadden we onderwijs tijdens het ontbijt en Hilde komt er dan ook altijd bij zitten. Toen hoorde we dat een presentatie moeten doen bij het ochtendrapport, pole. Hier hadden we eigenlijk niet echt zin in. Met veel tegenzin en geprobeerd er onder uit te komen, moesten we er helaas toch aan geloven. ’s Ochtend maar gelijk de presentatie gemaakt, dan is dat in ieder geval af.

Daarna zijn Eliza en ik naar Sengerema town geweest om mijn laatste paar kleren op te halen. Een mooie rok met shirtje en een broek! Super mooi geworden, heel blij mee.

Eind van de middag, toen iedereen terug kwam van de dagdienst, gingen Eliza en ik weer naar Labour. We hoopten dat Lucas er niet was. In eerste instantie leek dat ook zo te zijn, echter later kwam hij aanlopen. De rest van de avond hebben we geprobeerd hem te vermijden. Eliza is nog met Hilde meegegaan om een operatie te doen in de dienst van een kindje met een darmperforatie bij buiktyfus. Ondertussen heb ik met Falco en Eefke gekletst die een paar dagen weg waren geweest naar een ander ziekenhuis en even langs kwamen om de sleutel te halen omdat de rest even weg was.

Helaas door al het geklets een bevalling gemist, maar goed. Wel even met de baby geknuffeld en ik heb toen de student nurses van het andere ziekenhuis ook maar geleerd hoe je een baby na moest kijken. Ik was eigenlijk ook wel blij dat ik er niet was voor de bevalling want Lucas stond erbij.

Toen Eliza weer terug was van de operatie zijn nog even wat gaan eten thuis, en daarna nog even terug gegaan. Toen weer op de een of andere manier een bevalling gemist. We hadden niet zo veel overzicht en probeerde Lucas te vermijden. Uiteindelijk zijn we vroeg naar huis gegaan. We waren er wel klaar mee. De nasleep van de dag ervoor zat er nog een beetje in.

Donderdagochtend weer een stuk blog getypt en ’s middags hadden Eliza en ik een afspraak met Hilde voor ons eindgesprek, aangezien Hilde volgende week naar een congres in Arusha is en dat ook onze laatste(!) week alweer is. De tijd vliegt echt!

’s Middags begonnen we weer met onze dienst en Eefke ging ook weer mee om mee te kijken en te leren voor als ze volgende maand het zelf moest doen. Het doel was een slechte baby opvangen, omdat ze tot nu toe alleen nog maar goede bevallingen had gedaan.

Nou dat heeft ze geweten. We stonden bij een moeder te persen en ondertussen de baby z’n hartslag in de gaten te houden met het CTG. Daarop hadden we meerdere keren gezien dat op een wee de hartslag diep daalde, gelukkig ging deze wel weer omhoog als de wee weg was. Ik had ondertussen al een beetje ervaring om te weten dat, dat er best op kon wijzen dat er een navelstreng om de nek van de baby zat. Dus als deze moeder ging persen, moest het kind er wel met redelijk tempo uitkomen. Helaas was deze moeder niet heel goed met persen. Het hoofdje stond daardoor heel lang half uit de vagina. Ik had Eefke gewaarschuwd, dat we op de navelstreng moesten letten en dat er enige haast geboden was. Dus die was ook op de hoogte. Toen eindelijk het hoofd kwam, bleek er inderdaad een navelstreng om de nek te zitten en ook nog behoorlijk strak. Ik besloot gelijk te knippen en liet eefke de baby stimuleren terwijl ik vast de babyopvangplek ging klaar maken. Toen de baby het niet ging doen, gingen we natuurlijk reanimeren. Eefke weet gelukkig ook hoe dit moet, dus wij gingen met zijn tweeën heel geroutineerd aan de gang en na twee keer vijf insuflatie beademingen en een tijdje gewoon beademen deed de baby het goed met een klein beetje ondersteuning met zuurstof.

Bij het bed ernaast stond Eliza al met een primi gravida te persen, samen met een nursing student van het andere ziekenhuis die het nog moest leren. Ik stond op een afstandje mee te kijken. De introïtus leek vanaf het begin al klein, dus Eliza twijfelde of ze een episiotomie moest doen, ofwel een knip zetten. Tot nu toe hadden we dat nog niet eerder zelf gedaan. Echter hadden we nog een probleem dat we geen spullen hadden. We konden net een schaar vinden en klemmen voor de navelstreng, laat staan een speciale episiotomie schaar. Gelukkig had Eliza helemaal aan het begin zo’n schaar gekregen van Hilde. Echter deze zat in haar zak en was totaal niet steriel of ook maar een beetje schoon. Toen heb ik die maar schoon gemaakt, want een schaar vinden leek er echt niet in te zitten. Toen heeft Eliza geknipt toen het hoofd wat verder was. Daarna kwam het kind redelijk makkelijk er uit en begon gelijk te huilen. Dus dat was goed. Het was een redelijk klein kind, van 2.2 kg, maar het was maar goed dat hij niet groter was anders had het echt niet gepast. Uiteindelijk toen de baby er uit was, bleek dat ze ook een kleine scheur/laceratie had, maar ik denk dat de knip wel heeft voorkomen dat ze een totaal ruptuur had gehad (doorgescheurd naar de anus).Toen moest het natuurlijk nog gehecht worden. Eliza had een keer eerder deze week voor het eerst een scheur gehecht, maar dit was natuurlijk wel even andere koek. Gelukkig deed ze het heel secuur, gaf zelfs genoeg verdoving met lidocaïne (wat ze hier zeer weinig doen), en ging rustig hechten. Halverwege kwam Hilde per toeval nog even binnenlopen, dus toen kon die nog wat tips geven. Wat geloof ik wel handig was voor Eliza, al begrepen Eefke en ik vrij weinig van wat Hilde uitlegde, chirurgenpraat haha.

Uiteindelijk nam een goede nurse het laatste stukje over, omdat hij vond dat het te lang duurde. Hij hechtte het redelijk goed dicht en een minuut later stond de moeder naast haar bed om zich aan te kleden en schone kitenge op het bed te leggen. Zo goed was ze nog verdoofd haha.

Toen dit klaar was en we even stonden te wachten op de volgende moeder die zou gaan persen, kwam er een vrouw binnen helemaal slap, maar nog wel bij bewustzijn, in een rolstoel. Ze was thuis al bevallen, maar bleef maar bloeden en was dus naar het ziekenhuis gekomen. Hier schoten de nurses gelijk in paniek. Er waren een hoop studenten dus die kwamen ook allemaal kijken. Er stond zoveel man omheen dat wij ons maar afzijdig hielden. Eliza vroeg nog of ze Hilde moest bellen, die dienst had, maar niemand reageerde dus toen heeft ze maar gewoon gebeld. Dat was een goede zet, want toen Hilde binnenkwam trof ze ook een grote chaos aan en nam het gelijk over. Ik stond vrij dichtbij Hilde dus ik kon horen wat ze zei en zo er nog wat van leren. De truc was om de baarmoeder te blijven masseren ten alle tijden zodat die zich zou contraheren/samentrekken zodat daardoor het bloeden zou verminderen. Er moesten twee infusen in, eentje met oxytocine wat er ook voor zorgt dat de baarmoeder zich samentrekt. Er moest een urinekatheter in om de blaas te legen, omdat die er soms ook voor zorgt dat de baarmoeder zich niet samentrekt als deze gevuld is. Ook moest er bloed worden gehaald/gegeven door een familielid, want ze was erg bleek en had waarschijnlijk al veel bloed verloren voordat ze hier kwam.

Daarna ging Hilde een echo maken, om te kijken of er misschien placentarest was achtergebleven. Dit bleek het geval. Nu moest er een operatiekamer(OK) klaar gemaakt worden, om die placenta rest te verwijderen middels scherpe curettage (met een tang deze rest uit de baarmoeder halen). Er ontstond toen weer wat verwarring, want het ging de hele tijd over het ‘grote’ OK complex, dus wij dachten dat we daar heen moesten met haar. Wat niet heel handig is, omdat we ook een OK vlakbij de labour ward hebben voor sectio’s. Terwijl we onderweg waren met de patiënt op een stretcher en er al bijna waren, kwam Hilde dan ook boos naar ons toe dat we daar niet heen moesten, maar naar de sectio OK. Wisten wij veel, maar goed, wij weer terug. Toen we op de OK waren, kwam Marie-José ook even kijken en bleef hangen om te helpen. Wat best grappig was, want ze liep in een kitenge rok, zonder non-outfit op haar pantykousen op de OK en was ondertussen Hilde aan het helpen met dingen aangeven en de taak van OK-assistent op zich aan het nemen. Nadat alle placentarest was verwijderd, stopten we de baarmoeder vol met urinekatheters met opgeblazen ballonnen om het bloeden te tamponneren. Toen het klaar was, was het half twaalf en tijd om naar huis te gaan, snel nog een broodje te eten en te gaan slapen.

De volgende ochtend moesten we weer vroeg op, want Eliza moest haar presentatie houden tijdens de ochtendoverdracht en we besloten daarna de dagdienst te doen in plaats van de avonddienst.

We waren best wel moe, maar het was wel fijn op bezig te blijven. Ik besloot een nursing student, Samson, van het andere ziekenhuis te helpen met een bevalling, maar wel hem zoveel mogelijk te laten doen. Ook hier waren weer dips in hartslag van de baby op het CTG tijdens een wee, dus mogelijk ook een navelstreng om de nek. Dit heb ik uitgelegd aan Samson en een paar mede studenten die geïnteresseerd waren. Dus toen het hoofd kwam, bleek er inderdaad een navelstreng te zijn, deze zat echter vrij los dus we hoefden niet te knippen. Samson deed keurig eerst het hoofd omlaag en toen omhoog en bracht zo de baby ter wereld. Toen hij er uit was konden we de navelstreng er af halen en doorknippen. Samson ging de baby nakijken met Eliza als supervisor en leraar en ik bleef bij de placenta. Uiteindelijk duurde het heel lang voor de placenta kwam, maar hij kwam gelukkig en er was geen scheur bij de moeder dus konden we haar schoonmaken en de baby erbij leggen. Daarna hebben we samen het partogram ingevuld, waarop de gegevens van de baring, bevalling en baby worden bijgehouden. Hij had dat nooit gedaan, dus ik moest echt alles uitleggen. Zelfs de apgarscore, waar deze uit bestond en hoe je deze dan moet berekenen moest ik uitleggen. Uiteindelijk snapte hij het wel denk ik, en ging daarna ook zijn medestudenten helpen.

In de andere kamer zou Eliza een andere student helpen met de bevalling, echter deze baby viel er uit zonder dat iemand het enigszins op tijd door had. Dus ik stond er het dichtstbij toen de baby er uit kwam en heb snel handschoenen aan gedaan om iets te doen als dat nodig was, maar het doel was de nursing student eigenlijk alles te laten doen. Ik gaf alleen mondelingen aanwijzingen, voor zover dat ging. Gelukkig spreken ze wel redelijk Engels. Baby deed het goed, moeder deed het goed en nursing student deed het goed. Dus hamna shida (geen probleem).

Daarna werd er nog een sectio gedaan bij een moeder vanwege niet vorderende ontsluiting. Hilde had Eliza nog laten voelen, omdat er zo’n duidelijk caput succedaneum was, wat wijst op een langdurige uitdrijving. De hartslag van de baby was goed, dus daarvoor hoefde het niet heel snel. In die kamer hing echter al een vreemde en vooral vieze lucht, maar we konden het niet plaatsen .

Dr. David deed de sectio en ik zou het kind opvangen. Ik had een masker en ballon meegenomen, maar geen uitzuigding want ik dacht dat gebruiken we toch niet. Echter de nurse die ook kwam helpen, die vond dat het wel nodig was en is dat ding nog gaan halen. Later was ik haar hier dankbaar voor.

Toen Dr. David de baarmoeder insneed, waarbij er normaal veel vruchtwater uit golft, kwam er nu maar een klein straaltje en daar zat ook nog eens pus in. Dat was al raar en Dr. David vroeg aan mij of de hartslag van de baby eerst goed was, omdat hij waarschijnlijk hetzelfde dacht als ik, is deze baby overleden in de buik. Echter in had ze zelf gedaan en ze waren eerder echt goed. Toen David daarna de baby eruit haalde, zag hij gelijk dat er iets was. De benen van de baby konden niet helemaal gestrekt worden en het leken beetje contracturen te worden. De baby huilde nog niet en werd afgenaveld en aan mij gegeven. Ik ging ermee naar de babyopvangplek op de OK, waar ik hem probeerde te stimuleren. De baby voelde echter niet echt aan als een normaal kind. Hij voelde heel hard en stevig, terwijl een slechte baby normaal heel slap en zacht is. Het gaf me geen lekker gevoel. Tevens bleek de vieze lucht die we eerder op zaal hadden geroken ook van de baby af te komen. Het rook een beetje naar necrose of pus of iets dergelijks, heel vies. De baby ademde niet en zijn hartslag was heel laag dus ik ging aan de slag met de masker en ballon. Terwijl ik keurig insulfatie beademingen aan het geven was, kwam er echter pus uit de neus van de baby terug, heel vies. Toen was ik blij met de uitzuig en dat ze die nog had gehaald. Ik bleef beademen tot de baby een pieperig huiltje liet horen. Al met al was het nog steeds zeer vreemd. De baby woog maar 1,9 kg en we brachten hem naar de NICU. Daar ging hij aan het zuurstof en heb ik nog antibiotica voorgeschreven. Verder wist ik niet echt wat ik nog kon doen.

Tijdens de lunch thuis heb ik een berichtje naar Hilde geappt over de situatie en die dacht aan een intra-uteriene infectie (infectie in de baarmoeder) en zei dat ik de moeder nog op syfilis moest testen. Dus dat was mijn middag taak. Nadat ik de moeder had gevonden, twee keer onsuccesvol bloed had proberen af te nemen en het daarna de nurse had laten doen, kon ik de syfilis test laten doen. Deze was gelukkig negatief.

Toen ik dit later naar Hilde stuurde, zei ze dat ze Dr. David nog had gesproken. Wat bleek, de moeder had bij vier maanden zwangerschap een abortus proberen te plegen. Wat niet was gelukt, maar zo had ze wel een infectie opgelopen. Deze baby heeft dus de 4 maanden daarna met weinig vruchtwater en een infectie in deze buik gezeten. Zo erg, niet alleen vanwege het feit dat het zo moet, maar ook omdat de kans groot is dat dit meisje (19 jaar en eerste kind), waarschijnlijk verkracht of misbruikt is geweest. De abortus is niet gelukt en ze heeft een kind gekregen wat ze niet wilde. Ik weet niet of het kind het überhaupt wel gaat overleven in deze toestand, maar stel dat het dat wel doet weet ik ook niet of er wel voor het kind gezorgd gaat worden. In en in triest allemaal. Ik was helemaal een beetje van slag de rest van de middag.

Eind van de middag ging iedereen naar Mwanza of was weg voor een weekendje Kigoma, behalve Eliza en ik. Eliza voelde zich niet zo lekker en lag op bed, terwijl ik lekker in mijn eentje wat klassieke muziek heb geluisterd in de woonkamer en een beetje aan het bijkomen was van de hele dag en alle ellende ervan.

Toen Eliza er ook bij kwam zitten, hebben we broodjes pindakaas gegeten (zelf gemaakt door onze mama’s, zo lekker!) en Frozen gekeken op de beamer. Daarna nog een paar afleveringen van een slechte Spaanse serie om daarna lekker naar bed te gaan en lang uit te slapen.

Zaterdag hebben we beetje gechilld, terwijl het weer heel hard regende en heb ik deze blog afgeschreven. Vandaag gaan Eliza en ik ook naar Mwanza, om morgen met Michelle en Veerle (twee co’s uit Nijmegen) naar Sunve te gaan, waar zij hun coschap lopen. Daar zullen Eliza en ik een deel van onze alweer laatste week als coassistent door brengen!

Wat gaat de tijd toch weer snel. Nu over een week zijn mijn ouders en zusje ook hier! Heel bijzonder, dat zij ook kunnen zien waar ik nu twee maanden heb gezeten en zoveel heb meegemaakt. Daarna gaan we lekker twee weekjes vakantie vieren en daarna weer terug naar het Nederland.

Als ik hier klaar ben, ben ik nooit meer echt coassistent. Ik hoef alleen nog vier maanden onderzoek te doen en dan eindelijk klaar met mijn studie geneeskunde. Daarna gaat het leven door als arts-assistent vol nieuwe uitdagingen!

Op naar de laatste week als coassistent!